Muzeum Okręgowe w Sandomierzu zaprasza na otwarcie wystawy pt: "Wieś w obiektywie Feliksa Łukowskiego", które odbędzie się 5 lipca 2012 r., o godz. 17.00, w sandomierskim Zamku. Fotografie pochodzą ze zbiorów Muzeum Zamojskiego w Zamościu.

      Archiwalny zespół fotografii Feliksa Łukowskiego stanowi bardzo cenny zbiór dokumentujący polską wieś z lat 40. i 50. XX w. Dorobek Łukowskiego zawiera kompletny wizerunek jego rodzinnych Siemnic i sporo zdjęć z okolicznych wiosek: Wożuczyna, Rachań i Michałowa. Otwartość na drugiego człowieka i stała obecność autora w codziennym i świątecznym życiu portretowanych, zaowocowały niezwykłymi fotografiami rejestrującymi obraz wsi i ludzi, zarówno w trudnej rzeczywistości wojennej, jak i wkrótce po jej zakończeniu. Przedstawiają jej spokojną codzienność: pracę w polu i w domu, życie towarzyskie, ważne wydarzenia, takie jak śluby, wesela, chrzciny, pogrzeby. Wdzięcznym tematem fotografii Łukowskiego były dzieci, których „portrety” ujmują swoją świeżością i oryginalnością. Oprócz sąsiadów Feliks Łukowski fotografował także partyzantów, niemieckich żandarmów i polskich policjantów, Niemców przesiedlonych na Zamojszczyznę z Besarabii, a potem sowieckich żołnierzy. Wykonywał także zdjęcia do dowodów, które złożyły się na galerię portretów ówczesnych mieszkańców.
    Ten unikatowy zbiór fotografii, posiadający ogromną wartość dokumentacyjną, ocalał i został upubliczniony dzięki artyście fotografikowi Jerzemu Lewczyńskiemu, przyjacielowi Feliksa Łukowskiego. Około 1500 negatywów, które Lewczyński dostał od żony Przyjaciela i 600 wykonanych z nich fotografii przekazał do Muzeum Zamojskiego w Zamościu. Zdjęcia te znalazły się w albumie zatytułowanym „Świat chałup, stodół i opłotków w fotografii Feliksa Łukowskiego”, wydanym w 2005 r. przez Muzeum Zamojskie.

    Feliks Łukowski /1919 – 1985 / wiejski fotograf amator, nietuzinkowy dokumentalista, urodził się w Siemnicach leżących w powiecie Tomaszów Lubelski, w województwie lubelskim. Przed wojną ukończył 4 klasy gimnazjum przyklasztornego O.O. Bernardynów w Radecznicy. W czasie okupacji niemieckiej należał do Związku Walki Zbrojnej, a potem do Armii Krajowej. Prowadził tajne nauczanie w Siemnicach i Cukrowni Wożuczyn. Po wojnie rozpoczął pracę pedagogiczną w Szkole Podstawowej w Wożuczynie, którą następnie kontynuował w Krynicach. W latach 60. XXw. ukończył studia pedagogiczne na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Zmarł w Tomaszowie Lubelskim i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Wożuczynie.