Spotkanie połączone z promocją książki pt.: „Dziedzictwo Orła Białego”, autorstwa Juliana Eugeniusza Kulskiego odbędzie się we wtorek, 8 marca 2011 roku o godz. 17 w sandomierskim Ratuszu. 
 
   Julian Eugeniusz Kulski to żołnierz Związku Walki Zbrojnej, więzień Pawiaka, a po upadku Powstania Warszawskiego, więzień obozu jenieckiego. Po zakończeniu wojny wraz z jeńcami amerykańskimi i angielskimi trafił do alianckiego obozu przejściowego. Potem przedostał się do Anglii, gdzie jako były żołnierz Armii Krajowej poprosił o azyl. W 1946 roku rozpoczął studia w Szkole Architektury w Oxfordzie. Jednak za namową Jana Nowaka-Jeziorańskiego, po trzyletnim pobycie w Anglii, wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie rozpoczął studia na wydziale architektury w Yale. Potem rozwijał swoją karierę zawodową w Stanach Zjednoczonych. Obecnie jest ekspertem Banku Światowego nadzorującym projekty związane ze szkolnictwem i kulturą. Jest autorem wielu publikacji. Jedną z nich - „Dziedzictwo Orła Białego”, będącą autobiograficzną powieścią, traktującą o osobistych przeżyciach z czasów okupacji w rodzinnym kraju, a potem o życiu na emigracji, będzie promował właśnie podczas spotkania w Sandomierzu. 
   Polecamy!

   ***
   JULIAN EUGENIUSZ KULSKI - syn JULIANA SPITOSLAWA KULSKIEGO, legionisty, uczestnika wojny polsko-sowieckiej z 1920-21 roku, wielkiego społecznika, kawalera Orderu Virtuti Militari, przedwojennego wiceprezydenta miasta Warszawy, zastępcy i przyjaciela Stefana Starzyńskiego. Po aresztowaniu Starzyńskiego przez Gestapo 27 października 1939 roku, Julian S. Kulski dotrzymuje przysięgi złożonej wcześniej prezydentowi, że miasta nie opuści i przez całą okupację trwać będzie na tym trudnym i niebezpiecznym stanowisku.
   Julian Eugeniusz Kulski urodził się 3 marca 1929 r. W czasie okupacji mieszkał na Żoliborzu. Tam poznał Ludwika Bergera pseudonim „Goliat”, przedwojennego harcmistrza, organizatora jednego z pierwszych harcerskich ruchów oporu. Harcerskie ugrupowanie przekształciło się w batalion sztabowy „Baszta”. Pod wpływem Bergera w 1941 roku dwunastoletni Julian złożył przysięgę żołnierską, przyjął pseudonim „Chojnacki” i wstąpił w szeregi Związku Walki Zbrojnej. Rok później Kulski został aresztowany przez gestapo i osadzony na Pawiaku. Gestapowcy biciem i groźbami żądali próbowali od niego wydobyć informacje dotyczące organizacji podziemnej i współpracowników, „Chojnacki”, 14 – letni wówczas chłopiec nie zdradził. Początkowo przygotowany do transportu do Oświęcimia, został jednak zwolniony. Po tych wydarzeniach, Kulski zmuszony był opuścił stolicę, lecz po powrocie z jeszcze większym zaangażowaniem kontynuował działalność konspiracyjną. W listopadzie 1943 roku został zabity dowódca i przyjaciel chłopca, 32-letni wówczas Ludwik Berger. Zginął w strzelaninie na ul. Śmiałej. Juliusz Kulski dla uczczenia pamięci przełożonego i przyjaciela przyjął pseudonim „Goliat”, przechodząc równocześnie z „Baszty” do 9 Kompanii Dywersyjnej AK „Żniwiarz”.
   1 sierpnia 1944 roku wybuchło Powstanie Warszawskie. Do walki w samym mieście stanęło około 38 tysięcy żołnierzy miasta Warszawy, oraz około 11 tysięcy żołnierzy obwodu podmiejskiego, wśród których był także piętnastoletni wówczas „Goliat”. Julian Kulski wziął udział w walkach zgrupowania „Żywiciel” na Żoliborzu. Niestety jego kompania poniosła ogromne straty w czasie ataku na dworzec Gdański. Za męstwo i odwagę w walce Kulski został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po upadku Powstania Warszawskiego Julian Kulski trafił do obozu jenieckiego Stalag XI-A Alten Grabow, skąd wydostał się w maju 1945 roku. Wraz z jeńcami amerykańskimi i angielskimi trafił do alianckiego obozu przejściowego. Dzięki sprytowi i pomysłowości kolegów, przebrany w angielski mundur bojowy z naszywką „West Kent”, opuścił Niemcy. Udając rannego szeregowca Williama Jonesa, został zgłoszony angielskiej komisji kwalifikującej byłych jeńców do transportu. Dzięki przebraniu „Goliat” przedostał się do Anglii. Na miejscu zdradził swoją prawdziwą tożsamość, przyznał się, że jest żołnierzem Armii Krajowej i poprosił o azyl w Wielkiej Brytanii. Dzięki temu, że do rzeczywistego wieku dołożył sobie 3 lata, został włączony do ewidencji Polskich Sił Zbrojnych w Wielkiej Brytanii. Tam otrzymał mundur i czarny beret ze srebrnym orłem w koronie. Wyczerpany organizm i zły stan zdrowia nie pozwoliły Kulskiemu na długi pobyt w wojsku. Po zwolnieniu ze służby Polak postanowił wznowić przerwaną w 1940 roku naukę i zostać architektem. W 1946 roku rozpoczął studia w Szkole Architektury w Oxfordzie. Za radą Jana Nowaka-Jeziorańskiego, po trzyletnim pobycie w Anglii wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Zrezygnował ze stypendium kombatanckiego przysługującego mu w Anglii i rozpoczął studia na wydziale architektury w Yale. Aby zdobyć niezbędne fundusze na naukę Julian Kulski chwytał się różnych prac. Zaczynał jako kucharz, a potem smołował dachy. Po kilku latach nauki i równoległej ciężkiej pracy w różnych zawodach, osiągnął swój cel stając się jednym z najlepszych współczesnych architektów amerykańskich.
   Obecnie jako ekspert Banku Światowego odwiedza wiele krajów Azji, Ameryki Południowej, Afryki i Europy nadzorując architektoniczne projekty związane ze szkolnictwem i kulturą, które zasilane są funduszami Banku Światowego.
   Jest autorem wielu książek i publikacji w tym: „Dziedzictwo Orła Białego” – autobiograficznej powieści napisanej z rozmachem i swoistym mistrzostwem słowa, o której Jan Nowak-Jeziorański napisał: „Zarówno pierwszy rozdział, opisujący wojenne zmagania bohatera, jak i opisy jego powojennych losów wciągają jak najlepszy thriller. Kiedy już zacznie się czytać jego książkę, nie można się od niej oderwać”.